به گزارش دیار بالاگریوه، ایل بالاگریوه شاخه ای از قوم لر می باشد که از چندین طایفۀ بزرگ تشکیل شده است که هر کدام دارای لهجه ای خاص می باشند وطرزتکلم آنها با همدیگر تفاوت هایی دارد .
در میان ایل بالاگریوه مانند سایر اقوام لرستان آواها ونواهای محلی در شادی و غم این مردمان جایگاه ویژه ای دارد وجزیی جدانشدنی از زندگی این مردم بوده وهست .
اصیل ترین نغمه های قوم بالاگریوه اشعار شاعر معروف این قوم « میر نوروز » می باشد که از قدیم الایام در میان آنها مرسوم بوده و همۀ آنها سینه به سینه نقل شده اند و به دست ما رسیده اند ودر عصرحاضر اند کی از آنها به چاپ رسیده اند .
مردم بالاگریوه از زمان های قدیم حوادث تلخ و شیرین خود را به زبان شعر وبا صدایی دلنشین بیان می کردند که از جمله آن ها می توان آهنگ « میری » که به بیان جزییات جنگ داد آباد بین طایفه میر می پردازد را بیان نمود. همچنین اشعار زیبایی که در وصف قدم خیر قنی « شیرزنی از طایفه قلاوند » سروده شده است .
البته این موضوع در بعضی موارد باعث ناراحتی عده ای از مردم از همدیگر می شد چرا که کوچکترین حادثه ای که رخ می داد چه خوب و چه بد شعرا به صورت خود جوش دست به کار می شدند وتمام ماجرا را به زبان شعر می سرودند و بعضاً باعث به وجود آمدن آثار هجو می گردید و موجب ناراحتی فرد یا افرادی می شد .
زنان بالاگریوه در مراسم عزا با خواندن اشعاری از میرنوروز و سایر شاعران این خطه از لرستان با صدای زیبا و آهنگین به وصف خوبی های عزیزان از دست رفته خود می پردازند ودر مراسم شادی وعروسی نیز با هم خوانی آهنگ سیت بیارم « داوتونه » مراسم خود را جشن می گیرند آنان حتی در زمان دوشیدن گاوهای خود و هنگام زدن مشک دوغ ترانه های مخصوص را زمزمه می کنند تا آنچنان سرگرم شوند که خود ندانند چگونه این کارها را انجام داده اند .یا هنگام دوشیدن گاوها وگوسفندان.
متأسفانه اشعار کهن دیار بالاگریوه خیلی کم کتابت گردیده است و همان گونه که در بالا گفته شد سینه به سینه نقل می شدند و گاهی برای همیشه به فراموشی سپرده می شد مثل اشعار وابیات شیوا ودلنشین میر غیضی از بزرگ خاندان طایفه میرعالیخان.
در دورۀ معاصر افرادی چون مرحوم خدارسان کاویانی خواننده بالاگریوه که خود شاعری توانا بود و علیرحم یعقوبوند و مرحوم نور محمد پاپی و همچنین جمعه کاییدی در اعتلای آواها و نواهای محلی این قوم تلاش بسیاری نموده اند و آثار فراوانی را در قالب کاست به مخاطبین خود عرضه نموده اند اما چند سالی است که که دیگر کسی اقدام به چنین کاری نمی کند و چه بسا در آینده اشعاری که از نیاکانمان به ما رسیده و گویای فرهنگ اصیلمان می باشد برای همیشه به دست فراموشی سپرده شوند . امیدواریم که هرگز این اتّفاق نیفتد و کسانی که در این زمینه استعدادی دارند دین خود را به سرزمین مادری خو ادا نمایند .
